Αν έχει τύχει να ακούσεις έστω και πέντε κομμάτια ελληνικής ραπ
στη ζωή σου έχεις έρθει σε επαφή με την επιρροή του Τάκη Στραβαλέξη.
Είναι τρελό να σκεφτεί κανείς την επιρροή που είχε το Ρίμα για Χρήμα στους 12-16χρονους Έλληνες του 1999, με δεδομένο το βαθμό στιχουργικής καφρίλας του δίσκου.
Μπορεί οι ρίζες του σκληρού ραπ στίχου να είχαν φυτευτεί στην κοινή συνείδηση από τους Terror X Crew, όμως είναι αδιανόητο πως ένας δίσκος με singles που έπαιζαν στο (εμβρυακό τότε) Mad όλη μέρα περιείχε κομμάτια με τον εριστικά αθυρόστομο τίτλο ‘Καργιόλη Μην τα Βάλεις Με Μας’.
Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, με δεδομένο ότι ο Τάκης Στραβαλέξης είναι arguably ένα από τα μεγαλύτερα ωμά ταλέντα στη –σύντομη και εν πολλοίς αδιάφορη- ιστορία της ελληνικής ραπ. Σίγουρα υπάρχουν ορισμένοι μάχιμοι ανταγωνιστές για τον προαναφερθέντα τίτλο, αλλά κανείς δεν κατάφερε αυτό που κατάφερε το Θαύμα Παιδί, δηλαδή να κάνει mainstream επιτυχία με ένα είδος αλήτικου ραπ τόσο φρέσκου που δημιούργησε σχολή όχι μόνο όσον αφορά στην τεχνοτροπία ραπ εκφοράς, αλλά και καθημερινής έκφρασης.
Ήταν πλέον μάγκικο να τραβάς τις λέξεις όπως ο Τάκης και να λες λέξεις όπως στάνταρ.
Σε επίπεδο ερμηνείας, το στυλ του Τάκη έχει επηρεάσει σε κάποιο βαθμό 9 στα 10 άτομα που κάνουν ραπ σήμερα.
Αν σκεφτεί κανείς τον ήχο των σημαντικών σχημάτων που έκαναν ραπ τη δεκαετία του ’90, δηλαδή Terror X Crew, Active Member, FFC, Ημισκούμπρια και –δευτερευόντως- Razastarr και Goin’ Through, το καθημερινό, αλήτικο, γρήγορο flow του Τάκη είναι φανερό πως επικράτησε όσον αφορά στα μεταγενέστερα γκρουπ. Αυτό ισχύει σε μικρότερο βαθμό και για τους υπολοίπους ΖΝ, αλλά ο Τάκης μετά το Ρίμα Για Χρήμα ήταν το μακράν πιο αναγνωρίσιμο μέλος, και παράλληλα αυτό που είχε δώσει με διαφορά τα περισσότερα ραπς.
Επηρεάζοντας αρχικά αισθητά τον Εισβολέα και στη συνέχεια τους σημαντικότερους mcs της ‘επόμενης γενιάς’ όπως οι Βηταπείς και τα Βόρεια Αστέρια, αλλά και ‘από την άλλη μεριά’ το Νίκο Βουρλιώτη και τους αυλικούς του –οι οποίοι φυσικά το πήγαν προς άλλη κατεύθυνση-, το στυλ του Τάκη έγινε η νόρμα, σε αντίθεση με αυτό πχ των FFC που σε μεγάλο βαθμό έμεινε στη μήτρα του, χωρίς αυτό προφανώς να μειώνει την αξία του.
Η ‘παγίδα’ με το στυλ του Τάκη ήταν ότι ήταν εύκολο να αντιγραφεί. Οι Active Member, οι FFC και οι Razastarr ήταν ποιητές, οι TXC τεχνικά και όσον αφορά στο παιχνίδι με τις λέξεις ήταν διαστημικοί και έκτοτε έσπασε το καλούπι, ενώ τα πανέξυπνα χαβαλεδιάρικα Ημισκούμπρια ήταν επίσης χαρισματικοί και ανέπτυξαν ένα στυλ δύσκολο να αντιγραφεί (και, παρεμπιπτόντως, πιστώνονται την πρώτη επαφή μεγάλης μερίδας της γενιάς του ’80 με το ραπ).
Επειδή λοιπόν ο μέσος Έλληνας ράππερ δεν ήταν επαρκώς έξυπνος για να καταφέρει να κινηθεί στα προαναφερθέντα μονοπάτια, πήρε το δρόμο της συνταγής ‘απλό καθημερινό ραπ, λίγη αλητεία στο στίχο και γρήγορο φλόου’.
Κάποιοι ελάχιστοι που το καναν στα χνάρια του, με κύριο παράδειγμα τον Εισβολέα, ήταν επίσης χαρισματικοί, ανέπτυξαν σταδιακά δικό τους τρόπο να πλέκουν και να φτύνουν λέξεις και έπλασαν το δικό τους ήχο, όπως οι Βηταπείς και οι Ψυχόδραμα.
Η συντριπτική πλειοψηφία όμως είχε λιγότερο ταλέντο απ’ότι είχε ο Τυμβωρύχος στην καύτρα του τσιγάρου του και χάθηκε στο βούρκο της ελληνικής άντεργκραουντ ραπ, ενώ κάποιοι πονηρεύτηκαν και πήραν μερικά χαρτζιλίκια από εφήμερες ποπ επιτυχίες.
Ο Τάκης όμως εκεί, στ’ αρχίδια του.
Μετά τα Τιγρέ Σποράκια με τον Είσβο –έναν δίσκο που αναμφισβήτητα είναι στο τοπ10 ελληνικής ραπ- ένα μέτριο Σχολείο με Χαρμάνη (που έβγαλε όμως το classic Δυο Ξαδέρφια), μερικά αδιάφορα μιξτέιπς και σόλοζ και κάτι χλιαρά μπιφ με Βηταπείς, φλέρταρε με μέινστριμ κύκλους αλλά παρέμεινε ο Τάκης, η ιδιαίτερη φιγούρα της ελληνικής ραπ.
Δεν έχω ιδέα αν το μέσο σημερινό γυμνασιόπαιδο ξέρει τον Τάκη, αλλά κρίνοντας από την ανταπόκριση σε κάτι τακίστικες ‘εκπομπές’ vlogging που έσπρωξε στο Youtube πρόσφατα, σίγουρα το brand δεν έχει πεθάνει.
Επίσης έβγαλε αυτή τη βδομάδα ένα από τα καλύτερα κουπλέ που έχει βγάλει τα τελευταία πόσα χρόνια. Δεν θυμάμαι το τελευταίο ραπ του που δεν ακουγόταν σαν να χει γραφτεί και εκτελεστεί στο auto pilot σε 10 λεπτά. Και αυτό λίγο καιρό μετά το feat του με τον Έλληνα Bieber. Γιατί μπορεί.
Μακάρι να ακολουθήσουν κι άλλα σε αντιστοίχως βρώμικα beat γιατί δεν αντέχονται άλλα υποτονικά hashtag raps σε τρεντοχιπστεροtumblrάδικα trap beats.
Έχω πρόβλημα, έχω ψυχολογικά, δεν σταματώ ποτέ να βρίζω αν δεν αρχίσεις τον καυγά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου